این مقاله ترجمه‌ای از مقاله‌ای از ژورنال معتبر Nature می باشد:
عنوان:
India to penalize universities with too many retractions
لینک مستقیم دسترسی به مقاله:
برای دسترسی به مقاله اصلی اینجا کلیک کنید.
ترجمه مقاله (توسط واحد تولید محتوا با کمک دپارتمان هوش مصنوعی شرکت حامی صنعت):
رتبه‌بندی ملی دانشگاه‌های هند شروع به جریمه مؤسسات می‌کند اگر تعداد قابل توجهی از مقالات منتشر شده توسط پژوهشگرانشان پس‌گیری (retracted) شود. این نخستین بار در یک سیستم رتبه‌بندی مؤسسات است. این اقدام تلاشی از سوی دولت برای مقابله با افزایش روزافزون موارد ناشی از رفتارهای خلاف اخلاق در کشور است.
بسیاری از پس‌گیری‌ها خطاهای صادقانه در متون را اصلاح می‌کنند، اما برخی دیگر از سوءرفتار ناشی می‌شوند. هند پس از چین و ایالات متحده، بیشترین تعداد پس‌گیری مقاله را داشته است. این بر اساس تحلیل پایگاه داده عمومی نگهداری‌شده توسط ریترکشن واچ (Retraction Watch) از پس‌گیری‌های سه دهه گذشته است.
اما در حالی که در ایالات متحده کمتر از ۱ مقاله به ازای هر ۱,۰۰۰ مقاله منتشر شده پس‌گیری می‌شود، در چین بیش از ۳ مقاله و در هند این رقم ۲ مورد به ازای هر ۱,۰۰۰ مقاله است. اکثریت موارد در هند و چین بهدلیل سوءرفتار یا نگرانی‌های مربوط به سلامت پژوهشی (research-integrity) کنار گذاشته می‌شوند.
آچال آگراوال (Achal Agrawal)، دانشمند داده در رایپور (Raipur) هند که در این تحلیل مشارکت داشت، می‌گوید پس‌گیری‌ها «یک شاخص بسیار مهم هستند و ما باید اکنون به آن‌ها توجه کنیم». آگراوال بنیانگذار هند ریسرچ واچ (India Research Watch) است، یک گروه آنلاین از پژوهشگران و دانشجویان که موضوعات مرتبط با سلامت پژوهش را برجسته می‌کنند.
برخی پژوهشگران از تصمیم دولت استقبال کرده‌اند و آن را گام اول در جهت پذیرش و تلاش برای حل مشکل می‌دانند. اما دیگران هشدار می‌دهند که پس‌گیری‌ها راهی برای خوداصلاحی علم هستند و نباید جریمه شوند.
اثربخشی این سیاست بستگی به چگونگی سنجش و جریمه دقیق پس‌گیری‌های مؤسسه‌ای خواهد داشت – جزئیاتی که تنها با اعلام آخرین نتایج رتبه‌بندی در چند هفته آینده آشکار خواهند شد. آگراوال می‌گوید: «امیدوارم جریمه به‌اندازه‌ای قوی باشد که بازدارنده عمل کند و صرفاً نمادین باقی نماند».
موهیمتا کولِی (Moumita Koley)، که در مؤسسه علوم هند (Indian Institute of Science) در بنگلور (Bengaluru) به مطالعه فراعلم (metascience) مشغول است، نیز از این سیاست قدردانی می‌کند. او می‌گوید: «علم هند نیاز به پاکسازی کوچکی دارد و این نشان می‌دهد که مردم متوجه شده‌اند». اما او نگران است که وضعیت به سمت بهتر شدن تغییر نکند. وی می‌گوید اصلاح یک ابزار رتبه‌بندی، انگیزه‌هایی را که پژوهشگران و مؤسسات را به انتشار مقاله‌های زیاد به‌بهای کیفیت سوق می‌دهد حذف نمی‌کند؛ انگیزه‌هایی مانند ارتقاء و دیگر معیارهای رتبه‌بندی که تعداد بالای انتشارات را پاداش می‌دهند و تلاش فردی برای کسب اعتبار عمومی.
افزایش پس‌گیری‌ها
چارچوب رتبه‌بندی مؤسسات ملی هند (NIRF) سالانه مؤسسات آموزش عالی را ارزیابی می‌کند. این چارچوب عواملی از جمله آموزش، مشارکت و معیارهای تأثیر پژوهشی مانند تعداد انتشارات و استنادات را در نظر می‌گیرد.
آگراوال می‌گوید: «این مهم‌ترین رتبه‌بندی در هند است». مؤسسات برای واجد شرایط بودن برای طرح‌های اعطای کمک‌های ملی خاص باید در این رتبه‌بندی شرکت کنند. رتبه بالا مزایایی از جمله اجازه طراحی برنامه درسی خودشان را به همراه دارد.
آنیل سهاسربودهه (Anil Sahasrabudhe)، رئیس هیئت ملی اعتباربخشی (National Board of Accreditation) در دهلینو که مسئول رتبه‌بندی ملی است، می‌گوید شمار فزاینده پس‌گیری‌ها در هند و جهان مورد توجه قرار گرفته است. یک مطالعه در سال ۲۰۲۵ نشان داد چندین مؤسسه هندی در میان مؤسسات جهانی دارای بیشترین مقالات پس‌گرفته شده در پنج سال گذشته قرار دارند.
سهاسربودهه می‌گوید هیئت تصمیم گرفته است به‌عنوان راهی برای «ذکر نام و شرمسار کردن (name and shame)» مؤسسات، نمره کسر کند و این پیام را بفرستد که روش‌های پژوهشی غیراخلاقی قابل قبول نیست. او می‌گوید چون امسال اولین سالی است که ارزیابی، پس‌گیری‌ها را در نظر می‌گیرد، جریمه‌ها فعلاً خفیف و نمادین خواهند بود.
او می‌گوید ان‌آی‌آر‌اف (NIRF) تعداد مقالات پژوهشی پس‌گرفته‌شده در پایگاه‌های اسکوپوس (Scopus) و وب آو ساینس (Web of Science) را برای هر مؤسسه در سه سال گذشته محاسبه خواهد کرد. تعداد کمی پس‌گیری قابل قبول است، اما به‌طورکلی «هر‌چه تعداد پس‌گیری‌ها بیشتر باشد، جریمه بیشتر می‌شود». وی می‌گوید مؤسساتی که مدام پس‌گیری‌های زیادی دارند ممکن است به‌مرور زمان جریمه بیشتری ببینند و حتی از شرکت در رتبه‌بندی محروم شوند. سهاسربودهه اذعان می‌کند گاهی پس‌گیری‌ها به دلایلی خارج از کنترل پژوهشگر رخ می‌دهند، اما وقتی تعدادشان زیاد است «لزوماً اشتباهی نبوده بلکه عمدی بوده، بنابراین باید جریمه شوند تا پیام قوی ارسال شود».
ریشه مشکل
پژوهشگران می‌گویند ارزیابی باید شامل پس‌گیری‌های ثبت‌شده در پایگاه‌داده عمومی نگهداری‌شده توسط ریترکشن واچ نیز باشد که جامع‌تر از اسکوپوس یا وب آو ساینس است و دلایل پس‌گیری را شامل می‌شود. آنیل می‌گوید آن‌ها می‌خواستند از همان منبعی برای پس‌گیری‌ها که برای انتشارات و استنادات استفاده می‌کنند، بهره ببرند.
پژوهشگران همچنین می‌گویند رتبه‌بندی باید فقط آن دسته از پس‌گیری‌ها را جریمه کند که به سرقت علمی، تقلب یا دیگر مسائل مربوط به سلامت پژوهشی (research-integrity) قابل انتساب هستند – و باید به‌دنبال الگوهای رفتار بد باشد، نه موارد تک‌و‌احدی.