این مقاله ترجمه‌ای از مقاله‌ای از ژورنال معتبر Nature می باشد:
عنوان:
mRNA vaccines for HIV trigger strong immune response in people
لینک مستقیم دسترسی به مقاله:
برای دسترسی به مقاله اصلی اینجا کلیک کنید.
ترجمه مقاله (توسط واحد تولید محتوا با کمک دپارتمان هوش مصنوعی شرکت حامی صنعت):
طبق یک آزمایش بالینی اولیه، دو نامزد واکسن مبتنی بر فناوری (mRNA) پاسخ ایمنی قدرتمندی در برابر (HIV) ایجاد می‌کنند.
این مطالعه تنها سومین آزمایش برای بررسی (mRNA) است. شارون لوین، پزشک بیماری‌های عفونی و رئیس مؤسسه عفونت و ایمنی پیتر داهِرتی در ملبورن استرالیا، می‌گوید: «اینها اولین مطالعات هستند، بنابراین بسیار بسیار مهمند».
حدود ۴۱ میلیون نفر در جهان با (HIV) زندگی می‌کنند که در حال حاضر هیچ واکسنی برای آن وجود ندارد.
لوین توضیح می‌دهد که برای طراحی واکسن علیه ویروس، محققان اغلب نحوه پاکسازی پاتوژن از سیستم بدن را بررسی می‌کنند. اما (HIV) به سیستم ایمنی حمله می‌کند و بدن به ندرت موفق به پاکسازی آن می‌شود. در نتیجه، نامزدهای واکسن‌های ضد این ویروس باید آزمایش‌های فراوانی را از طریق آزمون و خطا پشت سر بگذارند.
این موضوع، (HIV) را به زمینه ای مناسب برای استفاده از (mRNA) تبدیل می‌کند. نخستین واکسن (mRNA) در سال ۲۰۲۰ برای (COVID-19) تأیید شد. واکسن‌های (mRNA) در مقایسه با روش‌های دیگر را می‌توان به‌سرعت و با هزینه کم – در ماه‌ها نه سال‌ها – اصلاح کرد که به محققان امکان می‌دهد استراتژی‌های مختلف را آزمایش کنند. این واکسن‌ها با ارائه دستورالعمل (به شکل mRNA) به سلول‌ها کار می‌کنند تا پروتئین‌های خاصی را که معمولاً روی سطح ویروس‌ها یافت می‌شوند، تولید کنند. این امر پاسخ ایمنی را ایجاد می‌کند که به بدن کمک می‌کند ویروس را در صورت مواجهه با شکل واقعی آن تشخیص داده و پاکسازی نماید.
متصل یا آزاد
(HIV) از پروتئین «پوششی» (envelope) روی غشای بیرونی‌اش برای اتصال و آلوده‌کردن سلول‌ها استفاده می‌کند. در آخرین مطالعه منتشرشده در مجله Science Translational Medicine، تیمی شامل ویلیام شیف در مؤسسه پژوهشی اسکریپس (Scripps Research) در لاهویا کالیفرنیا (که روی طراحی پروتئین کار می‌کند)، یک کارآزمایی کوچک با مقایسه دو رویکرد واکسیناسیون انجام دادند. در یک رویکرد (روش استاندارد برای نامزدهای واکسن (HIV)) سلول برای تولید پروتئین‌های پوششیِ آزاد و شناور (freely floating) هدایت می‌شود. در رویکرد دیگر، واکسن (mRNA) به سلول دستور می‌دهد تا پروتئین‌های پوششی متصل به غشای سلولی را تولید کند – مشابه نحوه وجود آنها در ویروس زنده. نویسندگان آزمایش‌های حیوانی این روش را در مقاله همراه شرح داده‌اند.
این کارآزمایی شامل ۱۰۸ فرد بالغ سالم ۱۸ تا ۵۵ ساله در ده مرکز مطالعاتی در ایالات متحده بود. دو نامزد واکسنِ متصل به غشا (membrane-bound) و یک نامزدِ غیرمتصل (unbound) را آزمایش کرد.
شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی انتخاب شدند که هرکدام سه دُز از یک واکسن واحد (با دُز کم یا زیاد) را با فاصله چند هفته دریافت کنند. واکسن‌ها توسط شرکت داروسازی مدرنا (Moderna) در کمبریج ماساچوست – جایی که شیف معاون طراحی پروتئین است – تهیه شد.
حدود ۸۰٪ از شرکت‌کنندگانِ دریافت‌کننده هر یک از دو واکسنِ تولیدکننده پروتئین‌های متصل به غشا، در نهایت پادتن‌هایی تولید کردند که می‌توانست از ورود آن پروتئین به سلول‌ها جلوگیری کند. در مقابل، تنها ۴٪ از شرکت‌کنندگانِ دریافت‌کننده واکسنِ پروتئین غیرمتصل (unbound-protein)، پادتن‌های متناظر را تولید کردند.
لوین می‌گوید: «تفاوت کاملاً چشمگیر است.» وی انتظار دارد یافته‌ها توسعه نامزدهای واکسن آینده را راهبری کنند.